لوپوس یک بیماری خود ایمنی مزمن است که منجر به بیش فعالی سیستم ایمنی بدن می شود و به بافت های سالم و طبیعی حمله می کند. عملکرد طبیعی سیستم ایمنی بدن تولید پروتئین هایی به نام آنتی بادی توسط گلبول های سفید خونی ( لنفوسیت های B ) به منظور محافظت و مبارزه با ویروس ها، باکتری ها و میکروب ها می باشد.
لوپوس، سیستم ایمنی بدن را در تشخیص تفاوت آنتی ژن ها و بافت سالم ناتوان می سازد. این مسئله باعث می شود سیستم ایمنی بدن نه تنها بر آنتی ژن ها که بر علیه بافت سالم هم عمل کند و منجر به بروز التهاب، درد و آسیب مفصلی گردد.
از جمله علائم این بیماری می توان به التهاب، تورم و آسیب مفاصل، پوست، کلیه ها، خون، قلب و ریه ها اشاره کرد.
هر قسمتی از بدن می تواند تحت تاثیر بیماری لوپوس دچار آسیب گردد.
این بیماری به شکل های مختلف بروز پیدا میکند که در ادامه به انواع آن می پردازیم.
بیماری افراد مبتلا به لوپوس پوستی محدود به پوست آن ها می شود. از علائم آن به پدیدار شدن راش ( اختلال پوستی ) روی صورت ، گردن و پوست سر می توان اشاره کرد. این نوع لوپوس بر اندام داخلی بدن تاثیر نمی گذارد. هیچ راهی برای پیش بینی یا جلوگیری از بروز آن وجود ندارد.
لوپوس SLE نوع شدید تری نسبت به لوپوس پوستی می باشد زیرا می تواند بر همه اندام داخلی بدن نظیر مفاصل، ریه ها، کلیه، خون و قلب تاثیر بگذارد. در این نوع لوپوس دو دوره تعریف می شود : دوره شعله وری ( زمانی که بیماری فعال می شود. ) و دوره بهبودی ( زمانی که بیماری خفته می باشد. )
لوپوس ناشی از دارو از طریق بروز واکنش هایی به واسطه مصرف برخی داروهای خاص به وجود می آید که علائمی شبیه SLE دارد.
هیدرالازین، داروی فشار خون بالا و پروکائین آمید، از دارو های آریتمی قلبی و نزدیک 400 داروی دیگر وجود دارد که می تواند زمینه ساز بروز لوپوس گردند. با قطع مصرف این دارو ها، این بیماری فروکش می کند.
نوع نادری از لوپوس زمانی اتفاق می افتد که یک مادر اتوآنتی بادی هایی را به جنین انتقال می دهد. جنین یا نوزاد به دنیا نیامده می تواند دچار راش های پوستی و یا عوارض قلبی و خونی شود. معمولا به صورت راش بروز می یابد اما بعد از شش ماه این بیماری ناپدید می گردد.
منبع : بیماری لوپوس و انواع آن